شیخ عباس قمی در کتاب منتهی الامال می نویسد <<المهدی طاووس اهل الجنه ، وجهه کالقمر الدری ، علیه جلابیب النور .>> معنی=حضرت مهدی (عج) طاووس اهل بهشت است . چهره اش مانند ماه ،درخشنده است. بر بدن مبارکش جامه هاست از جنس نور .<<علیه جیوب النور تتوقدبشعاع ضیاء القدس .>> معنی=برآن جناب جامه های قدسیه و خلعت های نورانیه ای ربانیه است ،که متلالا است به شعاع انوار فیض و فضل حضرت احدیث . در لطافت و رنگ ،و چون گل بابونه ، و ارغوانی است که شبنم بر آن نشسته .
شدت سرخی اش را هوا شکسته . قدش چون شاخه ای بان (درخت بید مشک) یا ساقه ریحان <<لیس بالطویل الشامخ و لا بالقصیر اللارض.>>
معنی=نه دراز بی اندازه ،و نه کوتاه بر زمین چسبیده <<بل مربوع القامه مدور الهامه.>> معنی=قامتش معتدل ،و سر مبارکش ،مدور ؛<<علی خده الایمن خال کانه فتاه مسک علی رضراضه عنبر.>> معنی=بر روی راستش خالی است که پنداری ریزه مشکی است که بر زمین عنبرین ریخته ؛<<له سمت ما رات العیون اقصد منه .>> معنی=هیأت نیک خوشی داشت ، که هیچ چشمی هیأتی به آن اعتدال و تناسب ندیده !
صلی الله علیه و علی ابائه الطاهرین .
